Ik
speel hockey. Al mijn hele leven, maar nooit op een hoog niveau. Met een oud
shirtje in de kleuren van mijn clubje kwam ik vijf minuten voor de wedstrijd
het veld oplopen. Misschien nog één rondje warm lopen en dan begon de wedstrijd.
Soms hadden we een coach, soms ook niet. Op het veld proberen we fanatiek te
winnen. Hadden we wissels, dan wisselden we eerlijk, iedereen mag evenveel
spelen. En als we verloren, smaakte het biertje net zo lekker.
Ik speel in Duitsland ook hockey. Ook hier speel ik niet op een hoog niveau, maar de sfeer en het fanatisme is heel anders. Minstens een uur voor de wedstrijd komen we samen en wordt de tactiek besproken. De trainer schrijft druk op het bord wat er van ons verwacht wordt. Momenteel hebben we geen trainer en is het een beetje op zijn hollands. Iets wat heel ongewoon is en waar mijn team aan moet wennen.
Tijdens
de wedstrijd wordt wel gewisseld, maar mensen met meer kwaliteiten, mogen ook meer spelen. Normaal
op hoog niveau, maar bij "oude dames"? In Nederland gaat het vaak om
een goed gespeelde wedstrijd, in Duitsland om winnen. Wordt er verloren, zeg
dan niet “maar we hebben heel goed gespeeld,” want dan kan je minstens een
snauw verwachten. Er wordt fanatiek gespeeld en tijdens de time out wordt de
tactiek nog eens een keer aangescherpt.
Er blijft vertrouwen in de winst, ook al is de situatie hopeloos. Eigenlijk was ik een verdediger, maar op een keer werd ik in de voorhoede gezet. We stonden 2-1 achter en er waren nog 5 minuten op de klok. Ik was er net uitgehaald en wilde mijn trainingsbroek al aantrekken. Time out. Mijn trainer hield een emotioneel verhaal. “Wir können gewinnen!”. In Nederland zou hooguit nog geroepen worden dat we misschien nog gelijk kunnen spelen. Ik werd erin gestuurd. Binnen 5 minuten scoorde ik twee keer. We wonnen. Mijn man noemde mij een Duitser. Ja, echt Duits, tot het allerlaatste knokken.
Dit vertrouwen en het knokken tot de laatste snik, is dat wat Duitsland zoveel internationale successen heeft opgeleverd?
Ik speel in Duitsland ook hockey. Ook hier speel ik niet op een hoog niveau, maar de sfeer en het fanatisme is heel anders. Minstens een uur voor de wedstrijd komen we samen en wordt de tactiek besproken. De trainer schrijft druk op het bord wat er van ons verwacht wordt. Momenteel hebben we geen trainer en is het een beetje op zijn hollands. Iets wat heel ongewoon is en waar mijn team aan moet wennen.
Tijdens
de wedstrijd wordt wel gewisseld, maar mensen met meer kwaliteiten, mogen ook meer spelen. Normaal
op hoog niveau, maar bij "oude dames"? In Nederland gaat het vaak om
een goed gespeelde wedstrijd, in Duitsland om winnen. Wordt er verloren, zeg
dan niet “maar we hebben heel goed gespeeld,” want dan kan je minstens een
snauw verwachten. Er wordt fanatiek gespeeld en tijdens de time out wordt de
tactiek nog eens een keer aangescherpt. Er blijft vertrouwen in de winst, ook al is de situatie hopeloos. Eigenlijk was ik een verdediger, maar op een keer werd ik in de voorhoede gezet. We stonden 2-1 achter en er waren nog 5 minuten op de klok. Ik was er net uitgehaald en wilde mijn trainingsbroek al aantrekken. Time out. Mijn trainer hield een emotioneel verhaal. “Wir können gewinnen!”. In Nederland zou hooguit nog geroepen worden dat we misschien nog gelijk kunnen spelen. Ik werd erin gestuurd. Binnen 5 minuten scoorde ik twee keer. We wonnen. Mijn man noemde mij een Duitser. Ja, echt Duits, tot het allerlaatste knokken.
Dit vertrouwen en het knokken tot de laatste snik, is dat wat Duitsland zoveel internationale successen heeft opgeleverd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten